Աստուածաշունչի պատմութեան համաձայն, Յիսուսի Երուսաղէմ մտնելը շատ յատկանշական էր: Անիկա կը խօսի մարգարէութիւններու կատարումին (Զք 9.9: Մտ 21.5), Յիսուսի անմեղութեան (Յհ 18.23), թագաւորական յաղթութեան ինչպէս նաեւ փրկութեան առիթը խաչին ճամբով բոլորին ձեռնտու ըլլալուն մասին:
ԱւելինԱստուած իր խօսքը մեզի տուաւ նպատակով, որպէսզի Խօսքը ամէն մէկ խոստումի կատարումին համար հսկէ:
ԱւելինՍղ 23-ին մէջ, Դաւիթ կ'ըսէ՝ «Տէրը իմ հովիւս է. ես բանի մը կարօտութիւն պիտի չունենամ: Զիս խոտաւէտ արօտներու մէջ կը պառկեցնէ, հանդարտ ջուրերու քով ինծի կ’առաջնորդէ: Հոգիս կը նորոգէ: Իր անուանը համար արդարութեան ճամբաներու մէջ կ’առաջնորդէ ինծի: Թէեւ մահուան շուքի ձորին մէջ ալ պտտիմ, չարէն պիտի չվախնամ, վասնզի դուն ինծի հետ ես, քու ցուպդ ու գաւազանդ՝ անոնք զիս պիտի մխիթարեն:
ԱւելինԿարեւոր է որ Քրիստոնեան գիտնայ իր առաքելութիւնը եւ կարենայ ենթարկուիլ Աստուծոյ կամքին:
ԱւելինԱյս պատմութիւնը իւրայատուկ է քանի մը բաժիններով: Մեր բուն կեդրոնացումը պիտի ըլլայ Աստուծոյ իշխանութեան վրայ՝ արտայայտուած Քրիստոսով եւ ներկայիս արտայայտուող մեր միջոցաւ:
ԱւելինՄենք որդի ենք (Հռ 8.14) եւ ժառանգորդ (Բ.Կր 5.17): Նոր արարածներ ենք եւ թագաւորներ (Ա. Պտ 2.9) եւ Յիսուսի նման ամէն իշխանութիւն մեզի տրուած է (Մտ 28.19-20: Յհ 1.12): Սակայն պէտք չէ մեր կրցածին համաձայն շարժինք, այլ՝ պէտքին:
ԱւելինԽոնարհութիւնը կրնայ մեզի յատուկ ինքնութիւն մը եւ վարմունք մը տալ եւ իսկական խոնարհութեան կատարեալ օրինակը կը տեսնենք Յիսուսի մէջ:
ԱւելինԾաղկազարդը հռչակումն է մարգարէութիւններուն եւ անոնց կատարումին:
ԱւելինՅիսուսի խաչելութենէն եւ մահէն ետք, մեծ թիւով հաւատացեալներ ընկճուած էին, որովհետեւ մահուան իրականութիւնը զանոնք բռնած էր եւ յարութեան ակնակալութիւնը կորսնցուցած էին:
ԱւելինԱստուածաշունչը կը հաստատէ, թէ մենք նոր արարածներ ենք Քրիստոսով (Բ. Կր 5.17): Սակայն կարեւոր է, որ մեր ինքնութիւնը բարձր պահենք, որպէսզի սխալը չտիրապետէ:
Աւելին