Յիսուս սկիզբէն Օրէնքին եւ մարգարէութեան կատարողն էր, եւ բնաւ մրցակցութիւն չէր ըներ Փարիսեցիներուն եւ օրէնքի ուսուցիչներուն հետ (Մտ 5.17):

Երբ եկաւ կրօնական կազմը, նաեւ եկաւ աւանդութիւնը (Մտ 15.1):

Յունարէն «Փարա՛տոսիս» (παράδοσις [paradosis /par·ad·os·is/]) կը նշանակէ աւանդութիւն, այսինքն՝ վճիռ, օրէնք, կարգ, ծէս եւ արարողութիւն:

Աւանդութիւնը տրուեցաւ եւ փոխանցուեցաւ՝

  • Բերանացի կերպով
  • Որպէս պատուէր, նախագիծ, հրահանգ եւ կանոն

Յիսուս կը խօսի աւանդապաշտութեան մասին (15.2): Մարդիկ կեդրոնացած էին ծերերուն ըսածը ընելուն վրայ, բայց Աստուծոյ առջեւ ծերերուն պէս Հոգիով պաշտելը մոռցած էին (Յհ 4.24):

Յիսուս ցոյց կու տայ զԱստուած չանտեսելուն կարեւորութիւնը (Մտ 15.3): Մարդիկ  յարգելու եւ պատուելու պատուիրանը խափանած էին (Մտ 15.4-6) իրենց պէտքին եւ մտածելակերպին յանձնուած ըլլալնուն պատճառով (Մտ 6.24-33):

Չպատուողները կոչուեցան (Մտ 15.7-8)՝

  • Կեղծաւորներ,
  • Սրտով հեռու,
  • Միայն շրթներով պատուող:

Ճշմարիտ վարդապետութիւնը կը տարբերի մարդոց կողմէ տրուած Օրէնքներէն կամ սկզբունքներէն:

Նախորդ Հրապարակում Վախճանաբանութիւն - Գազանը (Յայտնութիւն Յովհաննու13--14)
Յաջորդ Հրապարակում Սուրբ Հոգիին Ժամանակն է