Պատմութիւն եւ ներածական՝ Դ.Թգ 13.14-21
ԱւելինԵրբ կը կարդանք Յակոբ Նախահօր եւ անոր եղբօրը Եսաւի պատմութիւնը, կը նկատենք կեանքի երկու հիմնական հորիզոնները՝ աշխարհայինը եւ հոգեւորը:
ԱւելինԾն 34.1-31-ին մէջ, Յակոբ Նախահայր արդէն կոչուած էր Իսրայէլ՝ քսան տարիներ ժրաջանութեամբ անդրանկութեան պաշտօնին բռնուած մնալուն եւ Աստուծոյ իրեն յանձնած տեսիլքը արժեւորած ըլլալուն համար:
ԱւելինԱստուծոյ հետ մեր ուխտը Քրիստոսով մեծ օրհնութիւն է. կը տարածուի մեր հոգեւոր եւ մարմնաւոր կեանքի բոլոր մարզերուն մէջ եւ կը ծածկէ զանոնք: Մեզ կը բարձրացնէ, որպէսզի ժառանգենք երկիրը եւ ըլլանք օրհնութիւն աշխարհին՝ ամէն բանի մէջ:
ԱւելինՅհ 4.43-54-ին մէջ կը տեսնենք հաւատք մը, որ թէեւ շատ գիտութիւն չունի, բայց կատարեալ հնազանդութիւն ունի: Կը նկատենք նաեւ, թէ Յիսուս կը գնահատէ այդ հաւատքը եւ կ'արտօնէ, որ այդ բժշկութիւնը տեղի ունենայ:
ԱւելինԳրծ 1.8-ին մէջ կը կարդանք. «Բայց երբ Սուրբ Հոգին իջնէ ձեր վրայ, զօրութեամբ պիտի լեցուիք [...]»:
Աւելին«Եւ մենք բոլորս ալ, [...] բաց երեսով Տիրոջ փառքը կ'արտացոլացնենք [...]» (Բ.Կր 3.18):
Աւելին«Եղբայրնե՛ր, մեր Տիրոջ Յիսուս Քրիստոսի անունով կոչ կ'ուղղեմ ձեզի, որ բոլորդ միաբանիք, եւ պառակտումներ չըլլան ձեր մէջ. այլ միանաք եւ ըլլաք մէկ միտք, մէկ խորհուրդ»: (Ա.Կր 1.10)
ԱւելինԲնաբան Գրծ 28.1-10 Այս պատմութիւնը մեզի կը սորվեցնէ, թէ մեր շուրջը շատ բաներ կրնան պատահիլ, որոնք սխալ կը թարգմանեն մեր ինքնութիւնը, բայց մենք պէտք է կապուած մնանք մեր Քրիստոնէական ինքնութեան:
Աւելին