«Հաւատք՝ կը նշանակէ վստահ ըլլալ այն բաներուն՝ որոնց կը յուսանք, եւ համոզուած ըլլալ այն բաներուն՝ որոնք չեն երեւիր» (Եբր 11.1): Այս հաւատքը ձեռք կը բերենք Սուրբ Հոգիին միջոցաւ, Աստուծոյ խօսքը ընդունելով (Ա.Թս 1.5):
ԱւելինԹէեւ հոգիներ զանազանելու պարգեւը գերբնական պարգեւ մըն է, բայց պէտք է գիտնալ, թէ մարդը արդէն իսկ չափով մը ունի այդ պարգեւը ընկալելու սկզբնական կազմուածքը:
ԱւելինԱստուածաշունչը մեզի կը ներկայացնէ հալածանքներու մէջ գտնուող բայց յաղթող Քրիստոսը եւ կը թելադրէ, որ եկեղեցին հալածանքներու ենթակայ ըլլալով հանդերձ, Անոր օրինակով յաղթող ըլլայ հաւատքի միջոցաւ:
ԱւելինԳիտութեան խօսքը իմաստութեան խօսքին պէս գերբնական յայտնութիւն մըն է:
ԱւելինՍամուէլի օրերուն, երբ Հեղի քահանայապետ էր, երկրին մէջ կար կրօնական վիճակ մը, որմէ Աստուած գոհ չէր:
ԱւելինԱստուածաշունչին համաձայն, իմաստութիւնը, աւելի քան իմացական գիտակցութիւն (բանի մը մասին գիտութիւն ունենալ), կը բնորոշուի իբրեւ բարոյական նկարագիր մը, որ Աստուծոյ ծրագիրներուն մասին տեղեկութիւն ունի:
ԱւելինՊօղոս առաքեալ Ա.Կր 12.8-10-ին մէջ կը խօսի ինը գերբնական պարգեւներու մասին:
ԱւելինՀաւատացեալները պէտք է իրենց սիրտի՛ն մէջ ճանչնան Յիսուսը եւ ոչ թէ պարզապէս գիտութիւն ունենան Անոր մասին: Աստուածաշունչին մէջ կը կարդանք մարդոց մասին, որոնք մեր գիտակցութեան տասը տոկոսը չունէին բայց սքանչելիքներ եւ հրաշքներ կը վայելէին:
ԱւելինՀաւատացեալներս կանչուած ենք Որդիին հաղորդակից դառնալու: Վստահի՛նք Աստուծոյ պարգեւած շնորհքներուն եւ լա՛ւ բռնուինք Յիսուս Քրիստոսի առաքելութեան հաղորդակից դառնալու կոչին (Ա.Կր 1.7-9):
Աւելին