Երբ ուշադրութեամբ նայիմ ինքնութեանս, Աստուծոյ պատկերին նմանութեամբ ստեղծուելուս եւ հոգի, մարմին, շունչ (Ա.Թգ 5.23) ունենալուս եւ այլ աստուածաշնչական իրականութիւններուն, չեմ կրնար երեւակայէր, թէ պետք է փնտռելով գտնեմ զԱստուած, որովհետեւ հոգիիս միջոցաւ պէտք է կարենամ ստանալ ամէն ինչ, որ պէտք է ինծի՝ Աստուծոյ տուած կեանքը ապրելու եւ Անոր հետ քալելու համար:
ԱւելինՏէր Յիսուս կը պատուիրէ, որ Իրեն մօտենանք (հմմտ Յկ 4.7-8) հանգստանալու համար, Իր լուծը մեր վրայ առնենք (Իրեն հետ մէկ ըլլանք) ու սորվինք իրմէ:
ԱւելինԱստուածաշունչը կը յայտնէ, թէ Տիրոջ գալուստին սպասող հաւատացեալներէն «որեւէ շնորհք չի պակսիր», եւ Աստուած այդ շնորհքներուն միջոցաւ «հաստատուն պիտի պահէ» զիրենք, որպէսզի «անմեղադրելի» ըլլան «Տիրոջ Յիսուս Քրիստոսի դատաստանին օրը»:
ԱւելինԻմանալէ ետք, թէ Աստուծոյ զաւակները բազմատեսակ պարգեւներու տնտեսներ են, բնակա՛ն է, որ ուզես շնորհքդ գիտնալ եւ անմիջապէս գործի լծել զայն:
ԱւելինՆուիրուած ըլլալով հանդերձ, Յիսուսի աշակերտները տակաւին անվարժ էին առաքելութեան պահանջներուն:
ԱւելինԱռանց Սուրբ Հոգիին օգնութեան, հաւատացեալներս Աստուծոյ պահանջած Քրիստոնէական կեանքը չենք կրնար ապրիլ. «[...] Վասնզի առանց ինծի բան մը չէք կրնար ընել» (Յհ 15.5: Հմմտ Զք 4.6):
Աւելին